Από την ημέρα που αποκαλύφθηκε η –ουδόλως κρυφή, πάντως- συνάντηση Φλαμπουράρη-Γείτονα, αναζωπυρώθηκε η συζήτηση περί «προσέγγισης» μεταξύ των δύο βασικών κομμάτων του προοδευτικού χώρου: της «σπονδυλικής στήλης» του, ήτοι του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και του ΚΙΝΑΛ.
Βεβαίως, ώσπου να μιλήσει κανείς για στρατηγική προσέγγισης μεταξύ Κουμουνδούρου και Χαριλάου Τρικούπη, πρέπει να κυλήσει πολύ νερό στο αυλάκι. Εξάλλου, τα δύο κόμματα έχουν ευθέως ανταγωνιστικές σχέσεις, απευθυνόμενα στους ψηφοφόρους του ίδιου πολιτικού χώρου, ενώ ο τρόπος με τον οποίο το ΚΙΝΑΛ, τόσο επί Βενιζέλου, όσο όμως και επί Φώφης Γεννηματά, επιχειρούσε να υπερακοντίσει τη ΝΔ σε αντι-ΣΥΡΙΖΑ υστερία, προφανώς και έχει δημιουργήσει τραύματα μεταξύ των δύο κομμάτων. Πρόκειται για τραύματα που, αυτονοήτως, δεν μπορούν να επουλωθούν από την μία μέρα στην άλλη. Το ίδιο ισχύει για τη σχέση αμοιβαίας καχυποψίας που, σύμφωνα με το ρεπορτάζ, έχουν οι επικεφαλής τους, ήτοι ο Αλέξης Τσίπρας και η Φώφη Γεννηματά. Σαν να μην έφταναν αυτά, η επικεφαλής του ΚΙΝΑΛ έχει ένα επιπλέον πρόβλημα να αντιμετωπίσει –και φάνηκε με ευκρίνεια, από τότε που μπήκε στην πολιτική ατζέντα θέμα προσέγγισης των δύο κομμάτων: ο λόγος, φυσικά, για τον ισχυρότατο αντι-ΣΥΡΙΖΑ πόλο στο εσωτερικό του ΚΙΝΑΛ. Πρόκειται για στελέχη που είτε ακολουθούσαν την περίφημη «γραμμή Βενιζέλου», είτε είχαν ράψει κοστούμια περιμένοντας… πώς και πώς να γίνουν υπουργοί του Κυριάκου Μητσοτάκη. Άλλωστε, η κυβερνητική συνύπαρξη του νυν ΚΙΝΑΛ, πρώην ΠΑΣΟΚ, με τη ΝΔ, έφερε στην επιφάνεια το φαινόμενο πρώην σοσιαλδημοκρατών, που πλέον αισθάνονται ανετότερα να συνεργάζονται με τη Δεξιά, παρά με την Αριστερά –για περισσότερες απορίες, απευθυνθείτε στο υπουργείο Προστασίας του Πολίτη.
Επιστροφή στο θέμα μας, όμως: όλα τα παραπάνω σκιαγραφούν το ενδεχόμενο προσέγγισης των δύο βασικών κομμάτων του προοδευτικού χώρου ως μία εξαιρετικά δύσκολη υπόθεση, με πολλές και απρόβλεπτες μεταβλητές. Ωστόσο, κάτι η συνύπαρξη αμφοτέρων των κομμάτων στα έδρανα της αντιπολίτευσης, κάτι το περιβάλλον απλής αναλογικής που θα διαμορφωθεί μετά τις επόμενες εκλογές, τόσο η Κουμουνδούρου όσο όμως και η Χαριλάου Τρικούπη έχουν πολλά κίνητρα να βρουν έναν κώδικα επικοινωνίας μεταξύ τους. Αμφότερες έχουν κάθε λόγο να αποφύγουν δεύτερες εκλογές, ενώ για το ΚΙΝΑΛ υπάρχει και ιστορική εκκρεμότητα: να βρει την αριστερή –ή, έστω, την σοσιαλδημοκρατική- «ψυχή» του, έπειτα από 10 χρόνια Μνημονίων και 8 χρόνια «εκσυγχρονισμού».
