Τώρα, να χαρούμε ή ν` αρχίσουμε να προβληματιζόμαστε; Δεν ξέρουμε αν πρόκειται για όψιμη αυτοκριτική, για καθυστερημένες τύψεις, ή, απλώς, για… στάχτη στα μάτια, αυτή η ομοβροντία κατά της λιτότητας, από εκείνους που την επέβαλαν, αλλά και ένιωθαν πλήρη εξοικείωση με τη συγκεκριμένη πολιτική. Φυσικά, έχουν περισσέψει οι εκφράσεις συμπάθειας, προς τη χώρα και τους πολίτες, για την προσπάθεια που συνεχίζουν να καταβάλουν, με εντελώς πρόσφατο παράδειγμα, εκείνο του «φιλέλληνα» προέδρου της Κομισιόν, που μας επισκέφθηκε, προφανώς για να μελετήσει τη συμπεριφορά του «πειραματόζωου». Η αρχή, μάλιστα, αυτής της «μεταστροφής» έγινε από το ΔΝΤ, δηλαδή τον πιο σκληρό και συνεπή, διαχρονικά και εκ των ιδρυτικών του αρχών, εκφραστή των πολιτικών λιτότητας, στην πιο άγρια και, σχεδόν, απάνθρωπη εκδοχή τους. Μπορεί η σημερινή του τοποθέτηση, επί του ελληνικού ζητήματος, να υπαγορεύεται από τις σκοπιμότητες ή τις καταστατικές του αρχές, αλλά ακόμη κι έτσι, η θέση του, εξ αντικειμένου, οδηγεί σε, σχετική έστω, χαλάρωση της ασφυκτικής δημοσιονομικής προσαρμογής, που έχει επιβληθεί στη χώρα μας . Εκεί οδηγεί η θέση για μείωση των πρωτογενών πλεονασμάτων, από το 2018, από το 4,5% στο 2%. Και το μεν Ταμείο υιοθετεί αυτή τη θέση, στο όνομα της «βιωσιμότητας του χρέους». Φαίνεται, όμως, πως την ίδια θέση, περί χαλάρωσης των δημοσιονομικών στόχων, με αιχμή το ύψος των πρωτογενών πλεονασμάτων, συμμερίζονται και οι ευρωπαίοι εταίροι μας, συμπεριλαμβανομένων και των πιο σκληρών εξ αυτών. Είναι χαρακτηριστική, εν προκειμένω η σχετική δήλωση του επικεφαλής του Eurogroup, Γερούν Ντάισελμπλουμ. Ακόμη και στο Βερολίνο, μηδέ του κου. Σόιμπλε εξαιρουμένου, ακούγονται φωνές για κάποια χαλάρωση, σε κάθε δε περίπτωση για διακοπή της παράλογης υπερφορολόγησης, που, εκτός των άλλων, αποδεικνύεται και εντελώς αναποτελεσματική. Από τη διαφαινόμενη αλλαγή κλίματος, αναθάρρησαν και οι Ευρωπαίοι σοσιαλδημοκράτες, αλλά και οι εγχώριοι «εισαγωγείς» των μνημονιακών πολιτικών, που φαίνεται να συγκλίνουν στην ιδέα του αρχηγού της ΝΔ, «2+4» (2% πρωτογενές πλεόνασμα και 4% ανάπτυξη). Αν θέλουμε, τώρα, να δούμε «μισογεμάτο» το ποτήρι, θα λέγαμε… καλώς τους κι ας άργησαν. Όμως, θα είχαν νόημα όλα τούτα, αν από τις φραστικές διακηρύξεις περνούσαμε στην πράξη. Διαφορετικά, θα μας θυμίζει την ατάκα του αξέχαστου Λάμπρου Κωνσταντάρα «με δουλεύει το άτιμο το θηλυκό»…
