Καλλιο αργα παρά ποτέ ή πολύ αργά για δάκρυα; Με αυτό το ερώτημα συνοδεύεται η ενδέκατη θέση – πρόταση της Νέας Δημοκρατίας, η οποία δόθηκε, μαζί με άλλες δέκα στους εκπροσώπους των αγροτών.
«Η ενεργοποίηση Εθνικού Συμβουλίου Αγροτικής Πολιτικής για την εκπόνηση και υλοποίηση εθνικής στρατηγικής στον πρωτογενή τομέα, η οποία θα εδράζεται στα συγκριτικά πλεονεκτήματα της χώρας και στα αναπτυξιακά προγράμματα του ΕΣΠΑ και του αναπτυξιακού νόμου θεωρείται απαραίτητη», αναφέρει, μεταξύ άλλων, η σχετική ανακοίνωση της Νέας Δημοκρατίας, η οποία θυμίζει ένα βαρυσήμαντο Ψήφισμα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στις αρχές του 2011. «Πρέπει, τονιζόταν τότε στο Ψήφισμα αυτό, να υιοθετήσει η Ευρωπαϊκή Ένωση μία δυναμική γεωργική πολιτική, ώστε να εξασφαλιστεί η ασφάλεια εφοδιασμού σε τρόφιμα, σε λογικές τιμές, κυρίως μέσω της καταπολέμησης της κερδοσκοπίας στις αγορές βασικών προϊόντων και της αντιμετώπισης του φαινομένου του γηράσκοντος αγροτικού πληθυσμού».
Όλα αυτά, λοιπόν, προτείνονται, αφού ήδη έχει ρημάξει η περιφέρεια με τις εύκολες και άσκοπες επιδοτήσεις (η ΕΟΚ ξεκίνησε μόνο σχεδόν με εφαρμογή αγροτικής πολιτικής) και αφού όλες σχεδόν οι κυβερνήσεις και, κυρίως, της Ελλάδος αδιαφόρησαν πλήρως για την προώθηση μέτρων ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητας των ελληνικών αγροτικών προϊόντων. Τώρα, όλοι σχεδόν αυτοί οι πόροι μετατράπηκαν σε κουφάρια τρακτέρ και άλλων αγροτικών μηχανημάτων, που σαπίζουν στις αυλές ερημόσπιτων, ενώ τα σούπερ μάρκετ γέμισαν από εισαγόμενα αγροτικά προϊόντα.
Έκανα πριν από μερικά χρόνια μια αφελή ερώτηση σε συγχωριανούς μου επαγγελματίες αγρότες γιατί δεν σπέρνουν φακές, ρεβίθια, κουκιά, γιατί δεν φυτεύουν σκόρδα και κρεμμύδια, που εισάγονται σωρηδόν από άλλες χώρες, και μού απάντησαν ορθά – κοφτά: διότι δεν μας συμφέρει η παραγωγή τέτοιων αγροτικών προϊόντων, αφού έχουν απελπιστικά χαμηλές εμπορικές τιμές και, συνεπώς, οι έμποροι τα εισάγουν από άλλες χώρες με μικρότερο κόστος.
Τώρα, η εφαρμογή μιας «δυναμικής αγροτικής πολιτικής» είναι πολύ δύσκολη για πολλούς λόγους:
Πρώτον, οι Έλληνες αγρότες είναι σχεδόν μοναχικοί στην ανάληψη οποιαδήποτε πρωτοβουλίας για να γίνουν επιχειρηματίες αγρότες. Δεν υπάρχει καμία σχεδόν επιστημονική στήριξη και, συνεπώς, ο οποιοσδήποτε αυτοσχεδιασμός τους φοβίζει!
Δεύτερον, δεν υπάρχει σχεδόν καμιά ενημέρωση γύρω από συγκεκριμένα κοινοτικά προγράμματα και, συνεπώς, οι οποιεσδήποτε επιχειρηματικές πρωτοβουλίες τους αποθαρρύνονται.
Τρίτον, οι νέοι αγρότες που επιμένουν τα μείνουν στα χωριά τους ολοένα γίνονται και λιγότεροι και είναι σχεδόν απαυδισμένοι από τη γραφειοκρατία, τις δημόσιες υποδομές, την ταλαιπωρία και το συνεχώς μειούμενο ή ανύπαρκτο πια αγροτικό εισόδημα.
Έτσι, όπως θα αναφέρουμε στο αυριανό σχόλιό μας, η επισιτιστική και η δημογραφική κρίση στην Ελλάδα, όπως προκύπτει από νέα μελέτη, γίνεται εφιαλτική στο κοντινό 2050.
